Η Ελλάδα συμμετείχε στο Euro 2004 με στόχο να «διαγράψει» την πορεία που είχε σημειώσει δέκα χρόνια νωρίτερα στο Μουντιάλ των ΗΠΑ. Ό,τι περισσότερο ερχόταν από τους… μηδέν βαθμούς του 1994 και δη με καλές εμφανίσεις, συνιστούσε ως επιτυχία για το ελληνικό ποδόσφαιρο που είχε να επιδείξει αξιόλογες στιγμές σε συλλογικό επίπεδο, όχι όμως και σε εθνικό.
)
Το πρώτο «μπαμ» ήρθε στην πρεμιέρα απέναντι στους οικοδεσπότες Πορτογάλους. Η ισοπαλία απέναντι στους Ισπανούς έδειξε ότι δεν πρόκειται για… φωτοβολίδα. Οι Ρώσοι επιχείρησαν να προσγειώσουν απότομα το «πειρατικό», αλλά ο Ζήσης Βρύζας είχε άλλη άποψη με το δικό του χρυσό – γκολ πρόκρισης στην πιο… γλυκιά ήττα της ιστορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Τελικά, ο Ότο Ρεχάγκελ και οι ποδοσφαιριστές του το έφτασαν… μέχρι τέλους συνθέτοντας το μεγαλύτερο έπος στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Όσοι έζησαν εκείνη τη βραδιά της 4ης Ιουλίου του 2004 θυμούνται ακριβώς πού βρίσκονταν, δίπλα σε ποιους, πόσο άγχος είχαν, πώς πανηγύρισαν το χρυσό γκολ του Άγγελου Χαριστέα αλλά και προς τα πού… έφυγαν μετά για να πανηγυρίσουν το ποδοσφαιρικό «θαύμα θαυμάτων», όπως το χαρακτήριζαν εκείνη την εποχή.
Σε αυτό το ταξίδι που ξεκίνησε δειλά δειλά και με στόχο μια αξιοπρεπή παρουσία, η Ελλάδα έκλεισε την αυλαία ως Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ποιος άραγε να το πίστευε, πέραν ορισμένων… τρελών όπως εκείνος ο τύπος από την Αγγλία ο οποίος είχε στοιχηματίσει να κατακτήσει η «γαλανόλευκη» το τρόπαιο πριν την έναρξη του Euro με αποτέλεσμα να βγάλει… x80 το ποντάρισμά του. Για όλους τους υπόλοιπους, ήταν ένα όνειρο τρελό, που βγήκε αληθινό.
Η τελευταία πράξη του οποίου γράφτηκε το βράδυ της 4ης Ιουλίου του 2004…
