Οι μηχανικοί του Πανεπιστημίου του Κονέκτικατ έχουν αναπτύξει ένα βιοδιασπώμενο αισθητήρα πίεσης ο οποίος έχει σχεδιαστεί για να βοηθά στην ανίχνευση και παρακολούθηση χρόνιων παθήσεων του πνεύμονα, οιδημάτων του εγκεφάλου και άλλων σοβαρών καταστάσεων. Μόλις ολοκληρώσει την αποστολή του, ο αισθητήρας, ο οποίος κατασκευάζεται από ιατρικώς ασφαλή υλικά, που έχουν εγκριθεί από τον αμερικανικό FDA, στη συνέχεια διαλύεται ακίνδυνα στο σώμα του ασθενούς.
της Ρούλας Σκουρογιάννη
Μέχρι σήμερα, οι εμφυτεύσιμοι αισθητήρες, που χρησιμοποιούνται συχνά, περιέχουν δυνητικά τοξικά συστατικά και πρέπει να απομακρύνονται από το σώμα μετά τη χρήση, μέσω επεμβατικής διαδικασίας, η οποία δεν είναι ό,τι καλύτερο για τον ασθενή, ενώ μπορεί να αυξήσει τον κίνδυνο μόλυνσης και το χρόνο θεραπείας. Όταν ο βιοδιασπώμενος αισθητήρας εμφυτεύτηκε στο ποντίκι-πειραματόζωο, παρατηρήθηκε μικρή μόνο φλεγμονή, με ιστό να επιστρέφει στο φυσιολογικό μετά από τέσσερις εβδομάδες.
Ο αισθητήρας περιλαμβάνει δύο στρώσεις μεμβράνης (από ένα υλικό που ονομάζεται piezoelectric poly) μεταξύ ηλεκτροδίων μολυβδαινίου, που περιέχονται σε στρώματα βιοαποικοδομήσιμου πολυγαλακτικού οξέος (PLA). Όταν εφαρμόζεται πίεση στην μεμβράνη (PLLA), αυτή εκπέμπει ηλεκτρικό φορτίο, το οποίο λαμβάνεται και να μεταδίδεται σε μια συσκευή, η οποία μπορεί να παρέχει χρήσιμα προς ανάγνωση στοιχεία που θα ερμηνεύονται από εξειδικευμένους γιατρούς. Λόγω του τρόπου με τον οποίο λειτουργεί ο βιοδιασπώμενος αισθητήρας, οι ερευνητές πιστεύουν ότι θα μπορούσε, επίσης, να χρησιμοποιηθεί για την παροχή ηλεκτρικής διέγερσης για αναγέννηση ιστών και θα μπορούσε, ακόμα, να έχει εφαρμογές στην παρακολούθηση του γλαυκώματος, των καρδιακών παθήσεων και του καρκίνου της ουροδόχου κύστης.
«Είμαστε πολύ ενθουσιασμένοι γιατί είναι η πρώτη φορά που τέτοια τα βιοσυμβατά υλικά έχουν χρησιμοποιηθεί με αυτό τον τρόπο», εξήγησε ο Thanh Duc Nguyen, κύριος συγγραφέας της μελέτης και Επίκουρος Καθηγητής Μηχανικής και Βιοϊατρικής Μηχανικής στο Ινστιτούτο Ανανεωτικής Μηχανικής της UConn Health και το Ινστιτούτο Επιστήμης των Υλικών στην πανεπιστημιούπολη Storrs. «Οι ιατρικοί αισθητήρες συχνά εμφυτεύονται απευθείας σε μαλακούς ιστούς και όργανα. Η απόσυρσή τους μπορεί να προκαλέσει πρόσθετη ζημιά. Γνωρίζαμε ότι αν μπορούσαμε να αναπτύξουμε έναν αισθητήρα που δεν απαιτούσε χειρουργική επέμβαση για να το βγάλουμε, αυτό θα ήταν πραγματικά σημαντικό».
Το πρωτότυπο του αισθητήρα -το οποίο έχει μήκος μόλις πέντε χιλιοστά και εξαιρετικά ελάχιστο πλάτος και πάχος- είναι κατασκευασμένο από λεπτό φιλμ πολυμερούς και χρησιμοποιήθηκε για την παρακολούθηση του αναπνευστικού ρυθμού ενός ποντικιού. Εμφυτεύθηκε στην κοιλιά του ζώου και συνδέθηκε με έναν ενισχυτή σήματος έξω από το σώμα του. Όταν το σήμα μεταδόθηκε σε παλμογράφο, παρήγαγε αξιόπιστες μετρήσεις συστολών στο διάφραγμα του ποντικιού για τέσσερις ημέρες πριν τη διάλυση. Σύμφωνα με τους ερευνητές, οι μετρήσεις ήταν αντίστοιχες με αυτές των εμπορικών συσκευών.
Η ερευνητική ομάδα εξετάζει τώρα πώς να επεκτείνει τη λειτουργική διάρκεια της συσκευής, με τελικό στόχο τη χρησιμοποίησή της στον άνθρωπο.
POST A COMMENT.