Η συγκλονιστική αποκάλυψη, πριν λίγες ημέρες, του γνωστού δημοσιογράφου Αλέξανδρου Βέλιου, ότι αποφάσισε να κάνει ευθανασία στην Ελβετία, όταν έμαθε ότι έχει καρκίνο και του απομένουν το πολύ δύο – τρεις μήνες ζωής, έφερε ξανά στο προσκήνιο ένα θέμα λεπτό αλλά και με ιδιαίτερο ηθικό βάρος και προεκτάσεις ιατρικές, κοινωνικές, νομικές και θρησκευτικές, που προβληματίζει πολύ μεγάλο ποσοστό του κόσμου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό: το θέμα της ευθανασίας.
Της Ρούλα Σκουρογιάννη
Ειδικότερα, σε μία προσωπική αποκάλυψη για τη σοβαρή περιπέτεια της υγείας του και το χρόνο ζωής που του απομένει –σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών– προχώρησε ο γνωστός δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος και συγγραφέας του βιβλίου «Εγώ κι ο θάνατός μου – Το δικαίωμα στην ευθανασία», μιλώντας σε τηλεοπτική εκπομπή. «Το πρόβλημα της ευθανασίας εξακολουθεί να αποτελεί ταμπού», είπε ο γνωστός συγγραφέας και αποκάλυψε ότι αποφάσισε να φύγει στην Ελβετία, προκειμένου να υποβληθεί σε ευθανασία. «Εγώ είμαι υποστηρικτής και συνήγορος του δικαιώματός μας στο θάνατο, το οποίο θεωρώ το πιο θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα», τόνισε ο κ. Βέλιος.
Μάλιστα, εξηγώντας τη διαδικασία, ανέφερε ότι έχει κάνει, ήδη, τα χαρτιά του για ένα ίδρυμα στη Ζυρίχη, που ονομάζεται «υποβοηθούμενη αυτοκτονία». Πηγαίνει ο ενδιαφερόμενος με τους δικούς του ανθρώπους και του δίνουν ένα ποτήρι, δηλώνει για τελευταία φορά ότι το κάνει με τη θέλησή του, πίνει από το ποτήρι και μέσα σε ελάχιστα λεπτά «φεύγει».
Οι Κλινικές υποβοηθούμενης αυτοκτονίας
Στην Ελβετία, κυρίως, όπου υπάρχουν οι κλινικές υποβοηθούμενης αυτοκτονίας καταφεύγουν δεκάδες άτομα για να δώσουν τέλος σε μία ζωή με μαρτυρικούς πόνους και χωρίς ελπίδα θεραπείας. Το υψηλό κόστος (που αγγίζει σχεδόν τα 25.000€) είναι το μόνο που εμποδίζει εκατοντάδες άλλους ανθρώπους που υποφέρουν να αναζητήσουν αυτή τη λύση.
Σε ποιες χώρες επιτρέπεται η ευθανασία
Προς το παρόν, μόνο σε τέσσερις χώρες της Ευρώπης, στην Ελβετία, στην Ολλανδία, στο Βέλγιο και στο Λουξεμβούργο, επιτρέπεται η ευθανασία ή υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Στην Ελλάδα, όπως και στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, δεν υπάρχει συγκεκριμένη νομοθεσία που να ορίζει κάποιες σχετικές παραμέτρους, συνεπώς το αξιόποινο της ευθανασίας κρίνεται με βάση τους γενικούς κανόνες για την ανθρωποκτονία με δόλο και τη συμμετοχή σε αυτοκτονία. Ο Ποινικός Κώδικας στη χώρα μας αντιμετωπίζει ως αδίκημα την υποβοήθηση αυτοκτονίας και προβλέπει την ποινή της φυλάκισης (άρθρο 300 του Ποινικού Κώδικα), ακόμα και αν το άτομο που βοήθησε στην ευθανασία έδρασε μετά την επίμονη απαίτηση του θύματος και από οίκτο γι` αυτόν που έπασχε από ανίατη ασθένεια. Ωστόσο, υπάρχουν στην επιστημονική κοινότητα υποστηρικτικές φωνές υπέρ της ευθανασίας, υπό συγκεκριμένες, όμως, πολύ αυστηρές προϋποθέσεις.
«Last will pill»
Νεότερα αιτήματα για το «last will pill» (το χάπι της τελευταίας επιθυμίας) από ηλικιωμένους που απορρίφθηκε το αίτημά τους για ευθανασία. Πολλές οργανώσεις που υποστηρίζουν το ατομικό δικαίωμα στην ευθανασία ζητούν να επιτραπεί η χρήση του «last will pill» σε άτομα που δεν επιθυμούν πλέον να ζήσουν και στα οποία έχει απορριφθεί από τις αρμόδιες αρχές το αίτημά τους για ευθανασία.
Ομόφωνα, η ολλανδική ένωση για το εθελοντικό τέλος στη ζωή (Dutch Association for a Voluntary End to Life – NVVE) και το κεντρώο-φιλελεύθερο κόμμα D66, υποστηρίζουν ότι το φάρμακο θα πρέπει να διατίθενται σε ηλικιωμένους που θέλουν να δώσουν τέλος στη ζωή τους. Μάλιστα, το μέλος του κόμματος D66, η Pia Dijkstra δήλωσε στο Nieuwsuur ότι σχεδιάζει να φέρει ένα νομοσχέδιο προς ψήφιση στο κοινοβούλιο, προς το τέλος του 2016, το οποίο θα επιτρέπει σε άτομα άνω των 80 ετών, εφόσον το επιθυμούν, να δίνουν τέλος στη ζωή τους.
«Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, με τη μακρόχρονη εμπειρία τους από τη ζωή, είναι σε θέση καλύτερα από ό, τι οι νέοι για να αποφασίσουν αν αξίζει ακόμα να ζουν»,κατέληξε η Dijkstra. Ο σύλλογος Last Will Co-operative (Coöperatie Laatste Wil) έχει προχωρήσει ακόμα περισσότερο, ζητώντας οι φαρμακευτικές συνταγές που οδηγούν στο τέλος της ζωής να είναι διαθέσιμες για άτομα άνω των 18 υπό αυστηρούς όρους.
Φέρνουν μάλιστα, σαν παράδειγμα το θάνατο της 31χρονης Else Gunst που έπασχε από ψυχιατρικό νόσημα από την ηλικία των 12. Η άτυχη Gunst έβαλε τέλος στη ζωή της, αρνούμενη τροφή και νερό για δύο εβδομάδες, μετά την απόρριψη αίτησής της για ευθανασία. Οι γιατροί συμφωνούσαν ότι η Gunst έπασχε αφόρητα και δεν είχε καμία προοπτική βελτίωσης –αυτές είναι οι δύο προϋποθέσεις για την ευθανασία βάσει του ολλανδικού δικαίου- αλλά διαφώνησαν για το αν ήταν διανοητικά ικανή να αποφασίσει για τη μοίρα της.
Η ολλανδική NVVE υποστηρίζει ότι το «last will pill» θα πρέπει να αποτελεί επιλογή για τα άτομα ηλικίας άνω των 75 που συγκεντρώνουν τις απαραίτητες προϋποθέσεις και έχουν ανάλογη έγκριση από το γιατρό τους.
POST A COMMENT.