Οι τουρκικές προσκλήσεις των τελευταίων ημερών είναι μία σαφής και αναμενόμενη νευρική αντίδραση, επικοινωνιακού και ψυχολογικού χαρακτήρα, που εκφράζει τη δυσαρέσκεια της τουρκικής πλευράς για τις διεθνείς συνεργασίες τόσο της χώρας μας όσο και της Κύπρου.
Η Διακήρυξη του Καΐρου που υπεγράφη χτες από τους Σαμαρά, Σίσι και Αναστασιάδη καθώς και η ισχυροποίηση της τριμερούς συνεργασίας Ελλάδας – Κύπρου –Ισραήλ, ανοίγουν το δρόμο για την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην Κύπρο και την Ελλάδα. Αν θυμηθούμε εδώ και τη θετική στάση της Ουάσινγκτον έκανε σαφές ότι οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν το ρόλο της Ελλάδας ως «πύλης εισόδου» ενεργειακών πόρων στην Ευρώπη και ως νέας πηγής τροφοδοσίας με φυσικό αέριο και πετρέλαιο, αντιλαμβανόμαστε ότι ήταν αναμενόμενο να αντιδράσει η Τουρκία και είναι βέβαιο ότι θα κλιμακώσει τις αντιδράσεις της.
Αναμενόμενη είναι, επίσης, και η στάση των εταίρων μας στην Ε.Ε: Απολύτως καμία δήλωση! Χαρακτηριστική είναι και η σιωπή των Βρυξελλών! Πιο πιθανό είναι να ακούσουμε τα … λαχανάκια των Βρυξελλών παρά τους αρμόδιους! Φυσικά, άφωνος και ο απερχόμενος υπουργός Άμυνας, Δ. Αβραμόπουλος που έγινε Επίτροπος! Ούτε αυτό προκαλεί έκπληξη. Ίσως και είναι καλύτερα αν αναλογιστούμε ότι στο ουκρανικό ζήτημα περισσότερη ζημία προκάλεσαν παρά λύση έδωσαν.
Οι τουρκικές προκλήσεις δε θα πάψουν τόσο εύκολα.Φαίνεται και από τις δηλώσεις Ερντογάν («δεν κάνω βήμα πίσω για το αέριο στην Κύπρο») και του αρχηγού του τουρκικού ΓΕΝ , Μποστάνογλου, ο οποίος δήλωσε ότι «οι κανόνες εμπλοκής έχουν παραδοθεί στο τουρκικό πολεμικό ναυτικό και θα κινηθεί με βάση αυτούς.».
Πάντα, η Τουρκία όταν είχε κάποιο εσωτερικό πρόβλημα (όπως τώρα στα νοτιοανατολικά της σύνορα) προκαλούσε πολεμικές εντυπώσεις κάπου αλλού, όπως και τώρα φαίνεται ότι θα πράξει προς τα Δυτικά. Αυτές οι πρακτικές πάντα ενέχουν κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής.
Ωστόσο, ζητήματα εθνικής ασφάλειας στο Αιγαίο δεν μπορούν αν συζητηθούν με την τρόικα. Μπορούν όμως, οι πολιτικοί μας να φερθούν με τη σωφροσύνη που επιβάλλουν οι περιστάσεις. Όπως έγιναν κάποιες ορθές κινήσεις εξωτερικής πολιτικής εκ μέρους του Σαμαρά (Διακήρυξη Καΐρου, συμφωνία με Ισραήλ), όπως ο Τσίπρας έχει προσεκτικά τοποθετηθεί επί του ζητήματος, έτσι χωρίς ας υπάρξει μεταξύ των δύο πρώτων κομμάτων (ίσως και των μικρότερων) κοινή σύμπλευση χωρίς μικροκομματικές σκοπιμότητες.
Ρούλα Σκουρογιάννη
POST A COMMENT.