Είμαστε εδώ, όπως κάθε χρόνο, για να θυμηθούμε μαζί την 9η Μαΐου, την Ημέρα της Ευρώπης. Με απλότητα, οι καιροί συνεχίζουν να είναι δύσκολοι. Είναι ανάγκη να υπενθυμίσω γιατί η 9. Μαΐου είναι η Ημέρα της Ευρώπης; Την 9. Μαΐου 1950, ο R. SCHUMAN, Γάλλος Υπουργός εξωτερικών, με την περίφημη Διακήρυξή του, δημόσια κάλεσε τους πρώην εχθρούς, να ενώσουν κάτω από ένα υπερεθνικό οργανισμό, την παραγωγή τους σε άνθρακα και χάλυβα – την βάση δηλαδή όλης της πολεμικής μηχανής – εν ονόματι της ειρήνης. Και αυτό αποτελεί το πρώτο συγκεκριμένο θεμέλιο λίθο του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.
Η Ένωση μας επί 30 χρόνια (το λέω για όσους είναι εδώ για πρώτη φορά) αγωνίζεται εθελοντικά για να κρατηθεί ζωντανό το όραμα του R. SCHUMAN, οι ηθικές αρχές του, όπως η συνεργασία, η ειρήνη, η αλληλεγγύη… τόσο σημαντικά ειδικότερα σήμερα!
Είμαστε υπερήφανοι, διότι στην πορεία μας, προσωπικότητες όπως ο Πρόεδρος της Γαλλικής Γερουσίας, Alain Poher, ο Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Egon Klepsch, ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος της Αμερικής, ήρθανε στην Ένωση μας και βραβεύτηκαν με το μετάλλιο της Ενώσεως, στα πλαίσια ειδικών τελετών στο Ζάππειον και στο ΥΠΕΞ. Αυτοί, καθώς και ανώτατα στελέχη της ΕΕ και πάρα πολλοί ευρωπαίοι πολίτες, μας υποστήριξαν και τίμησαν κατά καιρούς, με την παρουσία τους, τις εκδηλώσεις μας, όπως και εσείς σήμερα.
Κυρίες και Κύριοι,
Σε μια εποχή βαθειάς κρίσης, όπως εκείνη που συνεχίζουμε να ζούμε, έχει νόημα να γιορτάσουμε την Hμέρα της Ευρώπης? Πάντα επίκαιρη η ερώτηση.
Ναι, βεβαίως, ειδικά φέτος, που είναι για μας μία πολύ «ευρωπαϊκή» χρονιά, μη το ξεχνάμε: η Ελλάδα έχει την Προεδρία του Συμβουλίου της ΕΕ (πετυχημένη όπως φαίνεται) και σε λίγες μέρες θα λάβουν χώρα οι Ευρωεκλογές.
Ας στηρίξουμε όλοι την Ελλάδα στην Ευρώπη, είναι σημαντικότατο!
Είναι όμως και μια στιγμή όπου η διάρκεια της κρίση, η ανεργία, ή λιτότητα κλπ, έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη πολλών πολιτών στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και ο ευρωσκεπτικισμός, με τις πολλές και διάφορες μορφές του, καλπάζει. Οι σειρήνες του εθνικισμού αναφαίνονται και πάλη και ορισμένοι αμφισβητούν την ίδια την ύπαρξη της ΕΕ, να μην πούμε και του Ευρώ ….. Η ΕΕ θεωρείται μια υπόσχεση που δεν τηρήθηκε!
Εμείς αντιστεκόμαστε σ΄αυτές τις τοποθετήσεις!
Είναι σίγουρα αλήθεια ότι, αν συγκρίνουμε το πνεύμα των ιδρυτών της Ευρώπης και το σημερινό – επιτρέψτε μου – ευρωπαϊκό μαρασμό, φανερό είναι ότι στην Ευρώπη, σταδιακά έχουν αλλάξει οι προτεραιότητες, έχουν λησμονηθεί οι ρίζες, χάθηκε το αρχικό νόημα. Υπάρχει άραγε ακόμα ένα νόημα, πέρα από το οικονομικό – εμπορικό σ’ αυτή την «Ένωση» που σήμερα βρίσκεται «διχασμένη» σε πολλούς τομείς;
Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καιρός να ξαναζωντανέψουμε τις αρχές των ιδρυτών, όπως του Robert SCHUMAN, με πίστη, για να αντέξουμε στους χαλεπούς καιρούς που περνάμε!”.
Από τη δήλωση του Robert Schuman, στις 9 Μαΐου 1950, η Ευρώπη έχει αναμφίβολα
πραγματοποιήσει γιγαντιαία άλματα. Η πρόοδος που σημειώθηκε σε διάστημα 64 ετών σε μια
ήπειρο η οποία αναδύθηκε από τρεις διαδοχικούς αδελφοκτόνους πολέμους είναι πραγματικά
αξιοσημείωτη! Εν πολλοίς, το όραμα του Robert Schuman έχει γίνει πραγματικότητα. Πολυάριθμα
εμπόδια υπερνικήθηκαν. Είναι όμως ακόμη πολύ νωρίς για να θριαμβολογήσουμε. Δεν μπορούμε
να βαυκαλιζόμαστε με την ψευδαίσθηση ότι «όλα βαίνουν καλώς». Διότι η Ευρώπη μοιάζει να έχει
τεθεί εκτός λειτουργίας. Από το 2008 και μετά, πολλοί Ευρωπαίοι ταυτίζουν την Ευρωπαϊκή Ένωση
με τα μέτρα λιτότητας και την αποδιοργάνωση των κοινωνικών μας προτύπων, πράγμα που εξηγεί
σε μεγάλο βαθμό την αυξανόμενη αποστασιοποίηση των Ευρωπαίων πολιτών από τα θεσμικά τους
όργανα!
Ας υπενθυμίσουμε τις κυριότερες ιδέες του Robert Schuman και ας εξετάσουμε σε ποιο σημείο
βρίσκεται σήμερα η Ευρώπη και, κυρίως, πώς μπορεί να λάβει νέα ώθηση.
Η ειρήνη
Ο Robert Schuman διακήρυξε ότι «η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να διαφυλαχθεί αν δεν
αναληφθούν δημιουργικές προσπάθειες, ανάλογες των κινδύνων που την απειλούν».
Ωστόσο η ειρήνη δεν έχει ακόμη διασφαλιστεί στην ευρωπαϊκή ήπειρο!
Η Ευρώπη κατάφερε να διασφαλίσει την ειρήνη στα Βαλκάνια μόνο μετά από ολέθριους πολέμους.
Ακόμη και σήμερα, η Ευρώπη δεν φαίνεται να είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την κατάσταση στην
Ουκρανία. Όπως επεσήμανε –δυστυχώς, ορθά– ο Δαλάι Λάμα «η ΕΕ δεν κατόρθωσε να αξιοποιήσει
την πτώση του τείχους για να επιτύχει την επανένωση όλων των λαών της Ευρώπης».
Ένα νέο «σιδηρούν παραπέτασμα» απειλεί να ορθωθεί στα σύνορά μας και η εδαφική ακεραιότητα
ορισμένων ευρωπαϊκών χωρών τίθεται σε κίνδυνο. Η απουσία μιας πραγματικά κοινής εξωτερικής
πολιτικής και ενός αμιγώς ευρωπαϊκού αμυντικού συστήματος υποσκάπτουν την αξιοπιστία της ΕΕ!
Είναι λογικό οι ΗΠΑ να συνεχίζουν να αναπτύσσουν την «ομπρέλα» προστασίας τους, ενώ η ΕΕ –
η μεγαλύτερη παγκόσμια οικονομική δύναμη– να αδυνατεί να διαφεντέψει μόνη της την άμυνά της;
Πώς μπορεί να γίνει αποδεκτό αυτός ο οικονομικός γίγαντας να εμφανίζεται ως πολιτικός νάνος στο
διεθνές προσκήνιο;
Η διαδικασία ενοποίησης
Ο Robert Schuman διακήρυξε ότι «η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί δια μιας, ούτε σε ένα συνολικό
οικοδόμημα».
Με άλλα λόγια, η Ευρώπη αποτελεί εξελισσόμενη διαδικασία. Μια διαδικασία ενοποίησης λαών με
διαφορετική ιστορία και διαφορετικό πολιτισμό.
Ωστόσο, μια ενοποίηση η οποία αποσκοπεί πάση θυσία στην εναρμόνιση των πάντων μετατρέπεται
ουσιαστικά σε λιτανεία του Echternach με εναλλαγές επιτυχιών και, κυρίως, αποτυχιών. Έτσι, πολύ
συχνά, μόνο οι κρίσεις καθιστούν δυνατή την επίτευξη προόδου. Αρκεί να αναφέρουμε ενδεικτικά
την τραπεζική ένωση ή το ταμείο σταθερότητας.
Ωστόσο, όλες οι χώρες δεν μπορούν να αναπτύξουν την ίδια ταχύτητα. Παρότι δεν επιδιώκεται η
δημιουργία μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων, κρίνεται ωστόσο σκόπιμο να επιτραπεί σε όσες χώρες
επιθυμούν να προχωρήσουν ταχύτερα να το πράξουν, αλλά χωρίς να αποκλείονται οι υπόλοιπες
χώρες από το τραπέζι των συζητήσεων ή από την επίδειξη αλληλεγγύης.
Απαιτείται λοιπόν να δοθεί ένα τέλος στη διχοτομική προσέγγιση σύμφωνα με την οποία όλα
τα κράτη μέλη οφείλουν να εφαρμόζουν τους ίδιους κανόνες, παντού και συγχρόνως, επί ποινή
αποκλεισμού. Η επίσπευση της διαδικασίας ενοποίησης προϋποθέτει ευελιξία κατά την υλοποίησή
της.
Γιατί να επιβληθεί σε όλους ο ίδιος ρυθμός ενοποίησης; Γιατί να μην επιτραπεί σε όσους επιθυμούν
να προχωρήσουν ταχύτερα να το πράξουν χωρίς να προβλεφθούν μηχανισμοί υπερβολικά επαχθείς
για τους υπόλοιπους; Γιατί ο μηχανισμός ενισχυμένης συνεργασίας, ο οποίος προβλέπεται από τις
Συνθήκες, παρακωλύεται ανέκαθεν σχεδόν συστηματικά από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και από τους
φρουρούς του δόγματος;
Παραδείγματος χάρη, πώς οι εξαιρέσεις στο πλαίσιο της οδηγίας σχετικά με τον χρόνο εργασίας
μπορούν να θέσουν σε κίνδυνο την ακεραιότητα της Ευρώπης, εάν συγχρόνως είμαστε όλοι
σύμφωνοι ως προς τις αρχές του κοινωνικού μας προτύπου και ως προς την ανάγκη καταπολέμησης
παντός είδους διακρίσεων στο χώρο εργασίας;
Μπορούμε πράγματι να συμφωνήσουμε σχετικά με έναν χρονικό ορίζοντα για τις φορολογικές και
κοινωνικές συγκλίσεις χωρίς να καταφερθεί πλήγμα στις αρχές και στις πεποιθήσεις εκάστου των
λαών μας!
«Συγκεκριμένα επιτεύγματα»
Ας παραθέσουμε τον Robert Schuman, σύμφωνα με τον οποίο «Η Ευρώπη θα διαμορφωθεί μέσα από
συγκεκριμένα επιτεύγματα με την ανάληψη δράσης σε ένα περιορισμένης εμβέλειας αλλά καίριο
τομέα».
Πολύ συχνά, οι ηγέτες της ΕΕ έρχονται σε αντιπαράθεση διεξάγοντας έναν ιδεολογικό πόλεμο
που δεν έχει λόγο ύπαρξης ή προωθώντας δράσεις που δεν έχουν καμία αποφασιστική σημασία.
Χρειάζονται εναρμόνιση οι πλαστικές σακούλες και το μέγεθος των αγγουριών; Ή μήπως αυτό που
πραγματικά χρειάζεται είναι στρατηγικές επιλογές επί των οποίων η Ευρώπη μπορεί να τοποθετηθεί;
Επιτρέψτε μου να δώσω ορισμένα παραδείγματα:
Η κοινωνική συνοχή αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο του ευρωπαϊκού εγχειρήματος. Η Ευρωπαϊκή Ένωση
οφείλει να την ενισχύσει και όχι να την αποδυναμώσει. Γιατί λοιπόν να μην καθιερωθεί ένα ελάχιστο
εισόδημα στην Ευρώπη; Λέω όντως εισόδημα και όχι αμοιβή. Και, ασφαλώς, το εισόδημα αυτό δεν
θα είναι το ίδιο στη Γαλλία, στο Λουξεμβούργο ή στη Βουλγαρία. Χρειάζεται όμως ένα εισόδημα
υπολογιζόμενο σε μονάδες αγοραστικής δύναμης. Ένα τέτοιο εισόδημα δεν έχει αποκλειστικά
κοινωνική χροιά και δεν είναι απλώς σύμφωνο προς την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων
του Ανθρώπου. Χωρίς να τροχοπεδεί την ανταγωνιστικότητα, θα προσέφερε αγοραστική δύναμη η
οποία θα τόνωνε την εγχώρια ζήτηση και άρα θα ευνοούσε, σε τελική ανάλυση, την ανάπτυξη.
Σήμερα, στην ευρωπαϊκή συζήτηση κυριαρχεί η ανευθυνότητα και ο ανταγωνισμός μεταξύ κρατών.
Γιατί να μην επέλθει σύγκλιση των συστημάτων μας γύρω από έναν απλό, προβλέψιμο και μειωμένο
φόρο: τον «ενιαίο φόρο» (flat tax); Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν ήδη προχωρήσει στην επιβολή
του συγκεκριμένου φόρου, πράγμα το οποίο απλουστεύει τη λειτουργία των επιχειρήσεων, ιδίως δε
των νεοσύστατων. Γιατί λοιπόν να μην τεθεί ένας στόχος προς επίτευξη από όλες τις χώρες εντός
ενός δεδομένου χρονικού διαστήματος, π.χ. εντός μιας δεκαετίας; Πρόκειται για στόχο ο οποίος είναι
εφικτός.
Τρίτο παράδειγμα: Η νεολαία! Στις μέρες μας η οικοδόμηση της Ευρώπης δεν είναι πια αρκετή,
χρειάζεται πλέον και η διάπλαση των Ευρωπαίων. Η μεγάλη επιτυχία της γαλλογερμανικής
συμφιλίωσης συντελέστηκε με αδελφοποιήσεις και ανταλλαγές μεταξύ νέων! Γιατί να μην αναληφθεί
στην Ευρώπη μια ευρεία προσπάθεια εκμάθησης των γλωσσών των γειτονικών χωρών (κατά το
πρότυπο της θαρραλέας απόφασης του γερμανικού ομόσπονδου κρατιδίου του Saarland να επιβάλει
την υποχρεωτική εκμάθηση της γαλλικής γλώσσας) και μετέπειτα επέκτασης του προγράμματος
ERASMUS σε όλους τους νέους, στους μαθητές γυμνασίου, στους ασκούμενους, σε όσους
αναζητούν εργασία, θέτοντας έναν πολύ πιο φιλόδοξο στόχο; Σε μια δεκαετία, θα ήταν σκόπιμο
ένας στους δύο νέους να έχει παραμείνει τουλάχιστον για διάστημα ενός μήνα σε κάποια άλλη χώρα
της ΕΕ, καταβάλλοντας μια ιδιαίτερη προσπάθεια έναντι των πλέον μειονεκτούντων ατόμων –ενώ
σήμερα το πρόγραμμα ERASMUS αποβαίνει, στην πράξη και ως επί το πλείστον, προς όφελος των
παιδιών εύπορων οικογενειών!
Είναι θλιβερό να βλέπει κανείς τόσους νέους να εγκαταλείπουν την Ευρώπη τα τελευταία χρόνια! Η
ΕΕ θα πρέπει να υποστηρίξει τα κοινά σχέδια που διαμορφώνονται από νέους διαφόρων ευρωπαϊκών χωρών: π.χ. κοινή χρήση επαγγελματικής στέγης (co-working), νεοσύστατες επιχειρήσεις, ενώσεις,
πολιτιστικά σχέδια κλπ.
Αναφορά του Robert Schuman στην «αλληλεγγύη κατά την παραγωγή»
Γνωρίζουμε όλοι μας ότι η βασική ιδέα του Robert Schuman ήταν η διαχείριση των στρατηγικών
κλάδων της βιομηχανίας από μια υπερεθνική αρχή. Η ΕΚΑΧ, πρόδρομος της ΕΟΚ, βασίστηκε στους
δύο σημαντικότερους βιομηχανικούς κλάδους της εποχής εκείνης: την παραγωγή άνθρακα και τη
σιδηρουργία.
Η μεγαλύτερη επιτυχία της ευρωπαϊκής βιομηχανίας από την ίδρυση της ΕΕ είναι αναμφίβολα η
Airbus, η οποία όμως πραγματώθηκε χωρίς τα θεσμικά όργανα των Βρυξελλών!
Ας αναρωτηθούμε λοιπόν το εξής: Ποιοι είναι οι σημερινοί ευρωπαίοι πρωτοστάτες που χρειάζεται
να τύχουν προστασίας για να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους; Αντί να επιδίδονται σε
ανελέητο ανταγωνισμό μεταξύ τους, γιατί δεν αναπτύσσουν οι ευρωπαϊκές χώρες ένα κοινό μέτωπο
για να ανταγωνιστούν άλλα μέρη του κόσμου, όπως π.χ. την Κίνα; Ας διαμορφώσουμε από κοινού
τομεακές πολιτικές και ας πάψουμε να θεωρούμε ταμπού μια βιομηχανική πολιτική, αντάξια του
ονόματός της.
Επί του παρόντος διαπιστώνουμε, παραδείγματος χάρη, ότι η παραγωγή οχημάτων αρχίζει να
εγκαταλείπει την Ευρώπη· αν όχι σήμερα, αυτό ίσως να συμβεί σε μια δεκαετία όσον αφορά τις
επιχειρήσεις με τις καλύτερες επιδόσεις; Τι κάνει στην προκειμένη περίπτωση η Ευρώπη;
Το κλειδί της ανταγωνιστικότητας για την Ευρώπη είναι η έρευνα και η καινοτομία. Με τη θέσπιση
της στρατηγικής της Λισαβόνας, αναλήφθηκαν διάφορες δεσμεύσεις στον εν λόγω τομέα. Ωστόσο, ο
στόχος για τη διάθεση του 3% του ΑΕΠ στον τομέα της έρευνας δεν υλοποιήθηκε. Ας επιδιώξουμε
λοιπόν την επαναπροώθησή του βάσει αναλυτικού χρονοδιαγράμματος και σε στενή συνεννόηση
με τους βιομηχανικούς τομείς! Απαιτείται η προαγωγή μιας αμιγώς ευρωπαϊκής επιχειρηματικής
παιδείας! Η παιδεία αυτή προϋποθέτει μια ευνοϊκή οικονομική πολιτική για τον ευρωπαϊκό
βιομηχανικό ιστό, ιδίως για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, χωρίς αποπληθωριστική επίδραση και
χωρίς αποκλειστική εστίαση στις εξαγωγές.
Η Αφρική
Ο Robert Schuman ζητούσε «την ανάπτυξη της αφρικανικής ηπείρου».
Ωστόσο, η ήπειρος αυτή έχει πλέον είτε εντελώς ξεχαστεί από την Ευρώπη είτε περιοριστεί σε μια
παράγραφο της αναπτυξιακής πολιτικής. Η συγκεκριμένη παράλειψη επέτρεψε σε άλλες δυνάμεις,
και κυρίως στην Κίνα, να διεισδύσουν στην αφρικανική ήπειρο η οποία είναι ως γνωστόν η πιο νέα
και δυναμική από πλευράς οικονομικής ανάπτυξης και επενδύσεων. Γιατί οι ευρωπαϊκές χώρες, δεν μπορούν να διαμορφώσουν από κοινού μια αφρικανική πολιτική; Οι
αφρικανικές χώρες είναι οι φυσικοί εταίροι της Ευρώπης! Ας επενδύσουμε περισσότερο στις σχέσεις
μας με την Αφρική αντί να τρέχουμε σαν πρόβατα πίσω από χώρες όπως η Κίνα, οι οποίες εν τέλει
προσφέρουν ελάχιστα στην Ευρώπη και δεν συμμερίζονται τις αξίες μας!
Επιπλέον, η ανάπτυξη της αφρικανικής ηπείρου –συμπεριλαμβανομένης της Βόρειας Αφρικής
και της Μέσης Ανατολής– αποτελεί το μοναδικό για να καταπολεμηθούν αποτελεσματικά και
αξιοπρεπώς οι μάστιγες της σύγχρονης εποχής που είναι η παράνομη μετανάστευση, με τις
επακόλουθες ανθρωπιστικές τραγωδίες της, και η τρομοκρατία που τροφοδοτείται από την αδικία και
την ακραία φτώχεια!
Ο τρόπος λειτουργίας της Ευρώπης
Ο Robert Schuman προέκρινε μια «Ανώτατη Αρχή που θα αποτελείται από ανεξάρτητες
προσωπικότητες και θα είναι επιφορτισμένη με ρόλο διαιτητή».
Όταν ιδρύθηκε η Ευρωπαϊκή Κοινότητα, η οποία διαδέχθηκε την ΕΚΑΧ, αυτή η ανώτατη αρχή
αντικαταστάθηκε από την Επιτροπή. Ωστόσο, η Επιτροπή έχει απολέσει σε μεγάλο βαθμό την
ανεξαρτησία της και έχει καταστεί ένα είδος μαριονέτας του Συμβουλίου. Ο Πρόεδρός της είναι
συχνά ένας τέως Πρωθυπουργός, περισσότερο προσκολλημένος στους παλαιούς συναδέλφους του
παρά στην ιδέα της Ευρώπης.
Απαιτείται να επανέλθουμε στις αρχές διακυβέρνησης και να μεριμνήσουμε ώστε το ευρωπαϊκό
συμφέρον να μην θεωρείται πλέον ως απλό άθροισμα διαφόρων ατομικών συμφερόντων:
Μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελούμενη από πραγματικά ανεξάρτητες προσωπικότητες θα είναι εκ
νέου σε θέση να ακούει πρωτίστως τη φωνή των πολιτών και της ευρωπαϊκής κοινωνίας των πολιτών,
αντί να υποκύπτει στις πιέσεις των εθνικών κυβερνήσεων ή των πάσης φύσεως ομάδων πίεσης του
ιδιωτικού τομέα!
Για την ενδυνάμωση και την εποπτεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, απαιτείται να δοθεί εξουσία στους
Ευρωπαίους πολίτες και να γίνει η φωνή τους ακουστή. Εν προκειμένω, η ευρωπαϊκή κοινωνία των
πολιτών χρειάζεται να αποκτήσει αποφασιστικό λόγο.
Αναλαμβάνοντας την πρωτοβουλία για τη σύναψη μιας πολιτικής συμφωνίας που υπεγράφη
πρόσφατα με το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και την Επιτροπή των Περιφερειών, η ΕΟΚΕ έδειξε το
δρόμο προς τη κατεύθυνση μιας σύμπραξης πολιτών η οποία θα εκφράζει τις προτεραιότητες των
Ευρωπαίων πολιτών.
Η Πρωτοβουλία των Ευρωπαίων Πολιτών δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται πλέον ως απλό σύνεργο,
αλλά να τεθεί στις επάλξεις μιας Ευρώπης που στηρίζεται στη βάση της! Μιας Ευρώπης που
λειτουργεί από τη βάση προς την κορυφή της και όχι από την κορυφή προς τη βάση της! Πρόσφατα,
πρότεινα να απευθύνονται οι πρωτοβουλίες των πολιτών κατά πρώτο λόγο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στην ΕΟΚΕ και στην ΕτΠ, προτού να τύχουν εξέτασης από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή!
Και τέλος, εάν είναι να παραμείνουμε πιστοί σε αυτούς τους πρωταρχικούς στόχους, ας
προσπαθήσουμε επίσης να συμφωνήσουμε σχετικά με τους τομείς στους οποίους η Ευρώπη δεν
πρέπει να παρεμβαίνει δυνάμει της αρχής της επικουρικότητας.
Προς τι η ανάγκη εναρμόνισης των πάντων; Η ευρωπαϊκή εσωτερική αγορά δεν θα μπορούσε να
λειτουργεί απρόσκοπτα χωρίς εναρμόνιση του τρόπου παραγωγής των κατσικίσιων τυριών;
Χρειάζεται να διεξαχθεί μια ευρεία δημόσια συζήτηση με θέμα την επικουρικότητα! Η Ευρώπη δεν
έχει δικαίωμα να προκαλέσει απώλεια της κυριαρχίας των λαών! Οφείλει, αντίθετα, να ενισχύσει τις
κυριαρχικές εξουσίες μας προβαίνοντας σε νέα κατανομή των αρμοδιοτήτων, με γνώμονα ένα και
μοναδικό κριτήριο: την αποτελεσματικότητα!
Συμπέρασμα
Ο Jean Monnet, ο συνοδοιπόρος του Robert Schuman, δεν συνήθιζε άλλωστε να συμβουλεύει: «Μην
αναρωτιέστε τι μπορείτε να κάνετε, να αναρωτιέστε μόνο τι χρειάζεται να κάνετε και να φροντίζετε
να το υλοποιήσετε!»;
Οι έξι βασικές ιδέες του Robert Schuman στις οποίες αναφέρθηκα παραμένουν απολύτως επίκαιρες.
Δυστυχώς, παρότι έχει διανυθεί ήδη σημαντική απόσταση, ωστόσο το μεγαλύτερο μέρος της
διαδρομής βρίσκεται ακόμη ενώπιόν μας. Ασφαλώς, για τη διάνυση της εναπομένουσας απόστασης
απαιτείται να συνεκτιμηθούν οι παρούσες συνθήκες. Η Ευρώπη δεν είναι πλέον μια Ευρώπη των έξι,
οι βιομηχανίες του παρελθόντος δεν είναι πλέον οι πρωτοστάτες του σήμερα. Επιπλέον, η Ευρώπη
δεν κατέχει πλέον στο παγκόσμιο προσκήνιο την ίδια θέση που είχε στα μέσα του εικοστού αιώνα.
Ωστόσο, η εφαρμογή αυτών των έξι ιδεών θα μπορούσε να επαναφέρει την Ευρώπη σε ορθή τροχιά.
Αυτή είναι η έκκληση που θα ήθελα να απευθύνω σήμερα. Προτείνω να επιδιώξουμε μια «συμμαχία
ιδεών» για την υλοποίηση της αξιοσημείωτης φιλοδοξίας που έτρεφε ο Robert Schuman.
Απευθύνω έκκληση για ένα νέο Συνέδριο της Χάγης προκειμένου να δοθεί στους φωτισμένους
πολίτες η δυνατότητα να προσδιορίσουν τι ακριβώς αναμένουν από την Ευρώπη. Γνωρίσαμε ήδη την
Ευρώπη των ιδρυτών, την Ευρώπη των πολιτικών και, εν συνεχεία, την Ευρώπη των τεχνοκρατών.
Ας οικοδομήσουμε πλέον μαζί, από καρδιάς, την Ευρώπη των λαών. Το νέο Συνέδριο της Χάγης θα
θέσει τις βάσεις για μια νέα διακυβέρνηση της Ευρώπης· θα μεγιστοποιήσει την αποτελεσματικότητα,
θα ενισχύσει την αλληλεγγύη και, τέλος, θα βελτιώσει την αντίληψή μας σχετικά με το τι πρέπει και
δεν πρέπει να κάνει η Ευρώπη για τους πολίτες, άνδρες και γυναίκες, που την απαρτίζουν.
POST A COMMENT.