Brexit: Το αναπάντεχο καλοκαίρι της Βρετανίας

Οι ελίτ της Ευρώπης επέλεξαν να κωφεύσουν στην κοχλάζουσα δυσαρέσκεια που ανέδειξε η κάλπη. Αντί να ερμηνεύσουν τα αίτια του αποτελέσματος, οργάνωσαν μιαν απέραντη ηθικολογία με επιθέσεις στον «αμόρφωτο λαό» βγαίνοντας από τα δεξιά στην Ακροδεξιά.

Γράφει ο Μιχάλης Παναγιωτάκης*

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για την έξοδο της Βρετανίας από την ΕΕ (Brexit) , είναι ένα κοσμοϊστορικό γεγονός. Θα μπορούσε να το πει κανείς ένα «εν δυνάμει» κοσμοϊστορικό γεγονός επειδή η κατάληξη του ζητήματος της αποχώρησης ή μη του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πιθανότερο να περάσει από αρκετά ακόμα κύματα πριν καταλήξει στην πράξη σε κάποιο οριστικό αποτέλεσμα. Ακόμα όμως και το ενδεχόμενο απόρριψης τελικά της λαϊκής βούλησης, όπως εκφράστηκε μέσα από το δημοψήφισμα, σε μια χώρα «πρώτης γραμμής» ως προς την παγκόσμια ισχύ της και τη δημοκρατική της παράδοση, θα αποτελούσε μείζονα εξέλιξη, και θα επιβεβαίωνε την προκεχωρημένη αποδημοκρατικοποίηση και μεταδημοκρατικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελώντας και σε αυτήν την περίπτωση μια παγκόσμια, κοσμοϊστορική και αυτή, «πρωτοπορία».

Οι συνέπειες του BRexit, όμως, είναι ήδη εκρηκτικές: Η πόλωση που επικράτησε προεκλογικά ήταν πρωτόγνωρη – και οδήγησε και στην πρώτη από την εποχή της δράσης του ΙΡΑ – δολοφονία πολιτικού στη Μεγάλη Βρετανία. Οι μετά το δημοψήφισμα πολιτικές εξελίξεις και η αβεβαιότητα, με την κούρσα διαδοχής στο συντηρητικό κόμμα (χωρίς τον «ηγέτη» της πλευράς του συντηρητικού Leave, Μπόρις Τζόνσον), τον Νάιτζελ Φαράζ εκτός ηγεσίας του UKIP και το επιχειρούμενο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της μπλερικής πτέρυγας του Εργατικού Κόμματος εναντίον του αρχηγού του Τζέρεμι Κόρμπιν, έχουν ολοκληρώσει την εικόνα της πολιτικής αποσταθεροποίησης που έθεσε σε κίνηση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Παράλληλα, έχει ξανανοίξει το ζήτημα της ανεξαρτησίας / παραμονής στην ΕΕ της Σκοτίας, αλλά και το ερώτημα της επανένωσης της Βόρειας Ιρλανδίας με τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας.

Το αναπάντεχο αποτέλεσμα

H απόφανση του βρετανικού λαού ήταν λοιπόν αναπάντεχη, καθώς οι περισσότεροι αναλυτές και δημοσκόποι θεωρούσαν σχεδόν βέβαιο πως στην τελική ευθεία θα «συμμορφωνόταν» με την επιλογή της Παραμονής (του Remain), δεδομένων των οικονομικών κινδύνων τους οποίους η εκστρατεία υπέρ της φρόντιζε να επισείει. Το δημοψήφισμα ανακοινώθηκε άλλωστε από τον Ιανουάριο του 2013, ως μια κίνηση του Ντέιβιντ Κάμερον για να κατευνάσει την ευρωσκεπτικιστική πτέρυγα του κόμματός του, αλλά και ως χαρτί για τον εξαναγκασμό της ΕΕ σε περισσότερες «εξαιρέσεις» για τη Βρετανία, χωρίς καμία αίσθηση ρίσκου. Κανένας, πολύ λιγότερο ο ίδιος ο Κάμερον, δεν πίστευε πως θα κατέληγε έτσι.

Πίσω από το αιφνιδιαστικό αυτό αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος συμπλέκεται ένα ισχυρό ρεύμα ευρωσκεπτικισμού, που προϋπήρχε στη Βρετανία, με την κατάσταση της εργατικής τάξης στη χώρα, καθώς και με την καλπάζουσα κρίση νομιμοποίησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και γενικότερα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών ελίτ σε όλη τη Δύση.

*Ο Μιχάλης Παναγιωτάκης είναι αναλυτής διαδικτύου και δημοσιογράφος. Το άρθρο του φιλοξενείται στο περιοδικό ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ, που κυκλοφορεί.

 

 

Facebook Comments

POST A COMMENT.